Niedoczynna na porodówce: jak urodziłam niezgodnie z planem

Godzina 4.15 , czuję jak zalewa mnie fala ciepła. 

-Ł. ! Chyba odeszły mi wody!

-No dobra, ale ile ich jest? – Ł. pyta z niedowierzaniem i z wielkim wysiłkiem otwiera jedno oko.- Położna mówiła, że mają być dwie szklanki. – obraca się na drugi bok. Za chwilę słyszę już błogie pochrapywanie. Podnoszę się, żeby zmienić piżamę…i już wiem, że za sekundę chluśnie ze mnie Niagara.                               

To nie był poród zgodny z planem – według planu mojego ex-endokrynologa miałam przecież nigdy nie zajść w ciążę.

Koszmary hormonalne

Sny w ciąży są wyjątkowo „żywe” – a u mnie wciąż powtarzał się jeden – niebotycznie wysoki wynik prolaktyny, cykle bezowulacyjne i postać w białym fartuchu, która z uśmiechem na twarzy wydaje wyrok: „nie będzie pani miała dzieci”. Choć tę diagnozę usłyszałam kilka lat temu, poczucie, że coś może pójść nie tak towarzyszyło mi od samego początku do końca ciąży. Udzieliło mi się to wszechobecne przekonanie, że niedoczynność tarczycy + hiperprolaktynemia muszą wiązać się z poronieniem lub trudnościami w utrzymaniu ciąży.

Comiesięczne kontrole TSH, ft3 i ft4, garście suplementów, ograniczenie stresu do minimum…Jednak, gdy minął już termin porodu zaczęłam odchodzić od zmysłów. Próbowałam dosłownie wszystkiego -od wycieczek po schodach, skakania na piłce, przez picie herbaty z liści malin po zajadanie się ananasem…Dopiero, gdy odpuściłam, Mała postanowiła wyjść na ten świat…i to z impetem!

Podczas porodu nie było mi wszystko jedno

Długo przygotowywaliśmy się na ten wielki dzień. Szkoła rodzenia, wycieczki po szpitalach, dziesiątki przeczytanych książek i setki obejrzanych filmów, które zdołały mnie przekonać, że porodu nie należy się bać…Ba! Może on być wręcz ekstatyczny! „Zaplanowałam” narodziny małej M. w najdrobniejszym szczególe– samo kreowanie wizji tego wydarzenia dawało mi już poczucie kontroli i sprawiało, że myśl o porodzie nie paraliżowała mnie, a wręcz przeciwnie – czekałam na niego. Pomyślałam o wszystkim – w torbie do szpitala oprócz tradycyjnej wyprawki schowałam jeszcze elektrostymulator TENS, żel położniczy i granatOVĄ-niezwykłą sukienkę do porodu i karmienia, która została zaprojektowana przez dwie mamy – właśnie na podstawie doświadczeń z sali porodowej i okresu macierzyństwa. Poza tym ułożyłam sobie specjalną playlistę i wydrukowałam plan porodu. Miałam też przy sobie mężczyznę mojego życia. Tak uzbrojona byłam pewna, że bez problemu zrealizuję misję „Poród siłami natury, bez znieczulenia”.

Nie będę Was trzymać w napięciu – oprócz Ł. z całego arsenału najbardziej przydała mi się granatOVA.

Przyznam szczerze, że obawiałam się tego jak ciąża, poród i dodatkowe kilogramy, które zostaną na pamiątkę wpłyną na moją samoocenę. Wciąż pamiętam początki niedoczynności i to jak „tycie z powietrza” zrujnowało moje samopoczucie. Choć wiele kobiet machnie ręką i powie, że „podczas porodu jest ci wszystko jedno”, dla mnie ogromne znaczenie miało nie tylko to jak będę czuć się we własnej skórze, ale także to co na nią ubiorę. Wiedziałam, że pewność siebie i niezachwiane poczucie kobiecości okażą się niezbędne w momencie, gdy będę wydawać na świat nowe życie. Nie chciałam rodzić w szarej koszulinie w słoniki i serduszka. Nie chciałam rodzić w byle czym.

Oboje należycie celebrowaliśmy chwilę przyjścia Małej na świat – Ł. ubrał najlepszą koszulę, a ja mimo wczesnej godziny (poród zaczął się o 4.15) i niesprzyjających okoliczności (wody odeszły mi jak na filmach) czułam się komfortowo i kobieco. Mimo sączących się wód pewnym krokiem mijałam na trakcie porodowym „współrodzących” panów– granatOVA skutecznie zakamuflowała plamy i wilgoć, a jej odpowiednia długość oszczędziła mi dyskomfortu i wstydu.

Cesarka a niedoczynność

Wiele z Was o to pyta – niedoczynność tarczycy nie jest schorzeniem, które kwalifikowałoby do cięcia cesarskiego. Nie oceniam mam, które decydują się na CC nawet, gdy nie jest ono ostatecznością – niektóre z nas po prostu paraliżuje sama myśl o porodzie fizjologicznym – w takim wypadku warto zgłosić się do psychiatry, aby upewnić się, czy nie cierpimy na tokofobię- lęk przed porodem, który może już być uzasadnieniem dla skierowania na CC. Nie jest to żaden powód do wstydu.

Aktywnie…nie mogłam zgrywać bohaterki na porodówce

Chciałam, żeby mój poród był nie tylko celebrowany, ale też aktywny. I gdy tylko uwolniłam się z pasów KTG, włączyłam muzykę i wskoczyłam na piłkę.

-Hmm..jeśli tak ma wyglądać poród, to mogę mieć całą gromadkę- powiedziałam do Ł. , który tak jak ja był w szoku, że poród może przebiegać tak łagodnie. A może to moje wyznanie o gromadce sprawiło, że… trochę zaniemówił?

Pierwszą fazę pamiętam jak przez mgłę i wspominam „na wesoło”…w momencie skurczu wdychałam gaz rozweselający, a na plecach miałam podłączone elektrody, które stymulowały wytwarzanie endorfin (tu chwała granatOVEJ za głębokie kieszenie, w których mogłam schować pilota od TENS i być w ciągłym ruchu). Zbliżała się godzina 7, więc stwierdziłam, że będę trzymać się rutyny mojego dnia i czas na…prysznic.

-Pani Dario, czy mam wezwać anestezjologa? Chce pani znieczulenie zewnątrzoponowe? – zapytała położna.

-Nie, absolutnie nie! Dam radę bez znieczulenia! – odpowiedziałam niemal śpiewająco.

Po chwili szłam już tanecznym krokiem do łazienki trzymając Ł. za rękę.

Wracałam zgięta w pół.

Ciepły prysznic sprawił, że skurcze nasiliły się. Zagryzałam zęby i powtarzałam sobie jak mantrę, że wytrzymam.

-No i gdzie jest ten anestezjolog?! – krzyknęłam na położną.

-Kochanie, ale ty nie chciałaś znieczulenia – wtrącił Ł. przepraszającym tonem.

Już za chwilę dołączył do nas zespół anestezjologów, którzy bardzo sprawnie podali mi znieczulenie zewnątrzoponowe. Nie widziałam tej złowrogiej igły, nie musiałam nawet się rozebrać (granatOVA jest rozpinana z tyłu, co znacznie ułatwiło dostęp lekarzom) – gdyby nie lekkie ukłucie, nie zauważyłabym, że właśnie dostaję ZOP.

Jednak wiązało się to z…wykluczeniem aktywnej formy porodu. Teraz musiałam już leżeć do końca. Całe szczęście trafiłam na wspaniały zespół medyczny, jedna z pielęgniarek trzymała mnie za rękę przez dobre 4 godziny i powtarzała: „dasz radę, dasz radę”. Kiedy znieczulenie zadziałało włączyło mi się „gadane”.

-Wie siostra może, jak szybko po porodzie mogę zacząć ćwiczyć? – zapytałam ją pomiędzy partymi.

-A co tak się rwiesz do tego, kochaniutka? Najpierw musimy urodzić. – odpowiedziała z uśmiechem.

To, że powiedziała „my” naprawdę dodało mi sił. Okazało się, że nie tylko poród nas łączył.

-Wie siostra, mam niedoczynność tarczycy i postanowiłam sobie, że nie doprowadzę się do takiego stanu jak przed chorobą. Chcę się czuć kobietą. Chcę czuć się dobrze ze sobą, wciąż być atrakcyjna, nawet jeśli najbliższy czas spędzę w czterech ścianach…

-Bo szczęśliwa mama to mama, która czuje się dobrze w swoim ciele. Doskonale cię rozumiem, kochaniutka. Ja też mam niedoczynność i ćwiczę razem z moją córą. – posłała mi ciepły uśmiech.

Miło wspaniałej atmosfery, Małej wciąż nie spieszyło się na świat. Po dwóch godzinach parcia, lekarze wykonali chwyt Kristellera. Przez komplikacje przy porodzie ja i M. zostałyśmy pozbawione kontaktu „skóra do skóry”, a który jest tak ważny w budowaniu więzi i odporności dziecka. Zdążyłam tylko przelotem dać jej pierwszego buziaka. Dopiero osiem godzin później mogłam ją wziąć w ramiona, ułożyć na piersiach i podzielić się swoim ciepłem.

Hashimotka matka karmiąca

Czy mogę karmić piersią, gdy mam Hashimoto? – to jedno z często zadawanych przez Was pytań. Ja nawet nie zastanawiałam się, czy mogę – walczyłam o laktację przez cały pobyt w szpitalu i pierwsze kilka dni w domu. Jak piszą autorzy „Jak żyć z Hashimoto? Poradnik dla pacjenta”:

Ilość przenoszonych podczas karmienia piersią przeciwciał jest niewielka. Przeciwciała zawiera jedynie siara, która wytwarza matka w pierwszym tygodniu po urodzeniu dziecka. Czasami u noworodka wykrywa się podwyższone poziomy przeciwciał, które zostały przeniesione już w czasie ciąży.

Jeżeli tak się stało to w ciągu pierwszego roku życia dziecka ulegają one rozkładowi, ponieważ są to obce przeciwciała. Chorobą Hashimoto nie można zarazić się poprzez przeniesienie przeciwciał. Nie wywołują one przewlekłej choroby Hashimoto u dziecka. Matki z chorobą Hashimoto mogą bez obaw karmić piersią.

Pamiętaj o tym, że już pierwszego dnia po porodzie zmniejsza się zapotrzebowanie na hormony tarczycy i należy zredukować dawkę o połowę. Pierwsza wizyta kontrolna u endokrynologa powinna odbyć się na 4 tygodnie po porodzie. 

Aktywność fizyczną możesz podjąć już 3 tygodnie po porodzie, po tym jak obejrzy Cię położna i jeśli oczywiście będziesz czuć się na siłach. Możesz też ćwiczyć, gdy decydujesz się na karmienie piersią. To właśnie aktywność fizyczna, dbanie o siebie i walka o to by „czuć się kobietą” pomogły mi przetrwać baby blues. 

A jak było u Ciebie? Czy poród wyglądał tak jak sobie to wyobrażałaś? A może przygotowujesz się właśnie do ciąży?

Jeśli spodziewasz się Maleństwa, zachęcam Cię do przeczytania artykułu: „Jak dbać o siebie w ciąży, gdy masz niedoczynność tarczycy?” oraz „Czy moje dziecko będzie miało niedoczynność?”

A jeśli tematy okołoporodowe nie są Ci bliskie, jednak wciąż zmagasz się z nadwyżką kilogramów i złym samopoczuciem, zapraszam już za tydzień – przedstawię program, który stosuję obecnie, aby wrócić do formy.

Drogie Niedoczynne i Niedoczynni, którzy spodziewacie się maleństwa lub chcielibyście sprezentować granatOVĄ komuś wyjątkowemu – do 19.02 otrzymacie 10% rabatu na sukienki porodowe na hasło: niedoczynna

Chcesz poznać jeszcze więcej zalet granatOVEJ? Przeczytaj mój artykuł Niezbędnik przyszłej mamy: sukienka do porodu i karmienia

#nierodzewbyleczym